توی ظلمت هر شب روزگار
شعاع سفیدی که دیدم توئی
میون سکوت زمین و زمان
کسی که صداشو شنیدم توئی

خودت خواستی و توو عرش دلم
هوای تو کم کم اومد جا گرفت
منم دونه‌ای که توو دستای تو
یه روز قد کشید و یه شب پا گرفت

نه طوفان حریفم شد و نه تبر
نیفتادم از پا اگه تا شدم
منم قطره‌ای که به امّید تو
اومدم به سمتت دریا شدم

سراپام شوقه برا دیدنت
نشستن توی کار این رود نیست
اگر سنگ خوردم از این و از اون
زلاله وجودم گِل‌آلود نیست

تو اینجوری دوس داری باشم برات
به روی چِشم هر چی که تو بخوای
یه دنیا غمو از دلم میبَرم
دلم آب و جارو میشه تا بیای