فیفی

منم که خستم از دوریا
خسته از همه یه دل مشغولیا
روی بال قاصدک آرزوهامون نوشتم
میشه یه کتاب نوشت از سرگذشتم
ازین زندگی یه روز خوش ندیدم
انگار واسه این جهان و آدماش غریبم مریضم
تو این دنیایی که پر از دروغه
آدم بی بوته بیشتر تو کرنا و بوق
فقط جواب خوبیامو با بدی دادن
ما که خیری ندیدیم ازین بنی آدم
غم‌ عالم رو دلمه و قرصه پاهام
انگار از روز اول بوده این غصه باهام
نبوده کسی بتونه منو درکم کنه
نه یه فریاد رسی پا به پام حرکت کنه
عمیقه رفاقت من با تنهایی هام
توی هر جمعی منم اونی که تنها میاد


ترک کردم هر کسی رو که بهش وابستم و هر چیزی رو تا بگذره این باد از سر باید چشارو بستو دیگه باشم کر من با تنهایی هام رفیق فاب هستم
ترک کردم هر کسی رو که بهش وابستم و هر چیزی رو تا بگذره این باد از سر باید چشارو بستو دیگه باشم کر من با تنهایی هام رفیق فاب هستم

کلی حرف دارم که توی سرمه
ولی نمیاد بالا حتی یه کلمه
همه دردو دلایه عالم توی دلمه
یه حرفایی هست که نمیتونم بگم بهت
کی به ما وفا کرده که ببینم دومی شه
دیگه هوای دلم هوای گرگ و میش
کی تونست بمونه بی بهونه پیشمون
کی تهش نارو نزد و نخندید به ریش مون
ازین آدمای خود پرست تکراری
نگاه های سنگين تعارف های اجباری
خسته ام، انسانیت انگار نی
باید خودمو تغيير بدم یه مقداری
باید روزنه یه نوری بشم تو دل شب
یه شعله یه گرم باشم تو این شب سرد
سخت میشه ولی خم نمیشه شونه یه مرد
یه راه فرار باشم میون این همه درد

ترک کردم هر کسی رو که بهش وابستم و هر چیزی رو تا بگذره این باد از سر باید چشارو بستو دیگه باشم کر من با تنهایی هام رفیق فاب هستم
ترک کردم هر کسی رو که بهش وابستم و هر چیزی رو تا بگذره این باد از سر باید چشارو بستو دیگه باشم کر من با تنهایی هام رفیق فاب هستم