افسوس.....به بعضی که شکست
به اشکی که چکید
افسوس....بر آن موی سپید
که بی رنگ امید
به کامش نرسید....
چشمش ..به دست دگران،به نانی نگران
پژمرد...در آن سوی خزان،ز بیداد زمان
و غرورش بشکست...
باران که بارید،چکه های غم ،برگونه هایش
میلغزید...تا به سحر
سقفی نبود و ،هراس و وحشت،بر تن زارش
می‌پیچید
افسوس....سقفش آسمان،دردش بی امان
آن سوی خزان،ز بیداد زمان
چشم نگران،به دست دیگران
آن سوی خزان،در آوار زمان
گاه زمستان،دانه های برف،بی صدا و تلخ
می‌بارید....تا به سحر
کودکی شادان،از شکوه برف ،در این هیاهو
می‌رقصید
باران که بارید،شکوفه خندید
و او کنارش ،اشک می‌ریخت
اشک می‌ریخت
اشک می‌ریخت
اشک میریخت