به آغوشَت بکش ،منه خسته را
تو میدانی درد این ،دل شکسته را
بعده تو رفت دگر ماه ز آسمان من
میدانی بهتر از خودم تو زبانو حال من

دگر مثله آتیشه خاکسترم
مچاله مثه برگ یک دفترم
کسی حس نکرد حجم درد مرا
مثله تیر درونه پر کفترم

رفتو نماند تا انتها با من
از قلب او فاصله هاست تا من
رفتو دلم اینگونه ویران گَشت
زد رفتنش بر ماتمم دامن

دگر مثله آتیشه خاکسترم
مچاله مثه برگ یک دفترم
کسی حس نکرد حجم درد مرا
مثله تیر درونه پر کفترم