آشفته بودم دیدی مراتو
زخمی پر از درد دیدی مرا تو

من این همه پر پر زدم
به این در و آن در زدم
با این همه رفتی نماندی

بی منت عاشق
بودم ولی کاش
مهر تو را عشق
تو قلبم نمی کاشت
آنقدر مانده‌چشم به راه
قلبم بگو آخر چرا
رفتی نماندی


لبخند میبینی ز من جانم پریشان است
اگر شادم درونم همچو ویران است
ندارد صاحبی انگار قلبم از
بعد تو دیگر زنده است و بی جان است

بیچاره آن که جای من در قلب تو آمد نمیداند
در چشم های رنگی زیبای تو سیاهی پنهان است

عاشق اگر عاشق شود آهنگ رفتن را نمیخواند

تکیه گاه و خانه ی قلب یه دیوانه شانه است