از وقتی رفتی من موندم و دل پیرم
چقدر درجا بزنم انگار رو تردمیلم
یه خاطراتی را جا دادم توی سینم
اگر ببینیش میفهمی چقد هستی بی رحم

همه اقاییم گفتناد شده خاطره
چقدر نفرینت کنم روی برگه باطله
تا پیش ما بودی بودی باکره
حالا رفتیو شدی تو هم حامله

همه دوست دارما تو دنیا کلکه
کاری میکنن مرحمه زخمت بشه نمک هی
اینا را سربازی می‌فهمه که روی برجکه
چون یه زخمیو داره رو سینش که ترکه

یهو چیشد افتاد تو رابطه فاصله
منو ول کردی بری با لشکرغافله
وقتی رفتی خورد تو قلبم صاعقه
که دیگه عاشق نشم فاحشه

نفسای اخرامو میکشمو که میرم
مغزم درگیره مث بستن دکمه ی پیرن
این جوونای مملکمون از دم پستا پیرن
که ارزوشون شده یه پراید بی رحم

واسه همه بودم تراپی با اینکه دیوونم
از تو ۶۰سالمه و از بیرون جوونم
تخمم نیست کسی چیزی بگه چون خودم قانونم
تو این دنیا بجای مهمان مظنونم

موندم تو دنیا فایده نداره
نفسم جاریه اونم برا هواره
مطمعنم رابطه ی ما بود افسانه
که داشتن تو دیگه سرابه

هنوزم حرفات و یادمه
بلند میگم دوستت دارم یه عالمه
تیکه کلامات همه جا اوازمه
بجا عشقم بگی میگفتی همکارمه

هنوز به عشق تو تو کوچه ها قدم میزنم
تو فرار کردی ولی من که تو ی میهنم
به همه گفتم خوبم ولی دارم می‌شکنم
هنوز هم بود هست لامصب روی پیرهنم

این زندگی بم بدهکاره خیلی
مثل داستان مجنون لیلی
که منو گزاشتن روی ریلی
که گفتن غذا بخور حتما ندارم میلی

من دیگه ندارم به خودم باور
دنیامو بیا قطعش کن که داور
بم گفتی نگو دخترم بگو مادر
تو که مادرمون هم گاییدی آخر

خسته تر از اونیم که بگم خستم
کاش دستتو یه بار میزاشتی توی دستم
تو خلافم میخواستی بکنی میگفتم هستم
دیدی چیشد شدی دلیل ترسم