بیم است که سودایت
دیوانه کند ما را
در شهر به بدنامی افسانه کند ما را

بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم
ترسم که غمت از جان بیگانه کند ما

ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی
چه کنی بند ز بندم همه یکباره جدا

از او یارب نپرسی و مرا سوزی به جای او
چو سیری نیست از آزار خلق آن ناپشیمان را

ز عشق ار عاشقی میرد گنه بر عشق ننهد کس
که بهر غرقه کردن عیب نتوان کرد دریا را

ابر باران و من و یار ستاده به وداع
من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا