توی این سکوت مُمتد
من صدای انتظارم
میون غریبه‌‌ها هم
غربتو باور ندارم

من ترانه میشم هربار
توو رگ خشک خیابون
میرسم با خستگیهام
با صدای خیس بارون


میشه باز ترانه‌خوندو
به ستاره سَرکشید
زندون سردو رها کرد
با پرنده پر کشید‌

توو صدام گم شده آواز
بذار آهنگی بخونم
تا دوباره جون بگیرم
توی خاطره بمونم

من نگاهم رو به خورشید
پنجره بازه دوباره
توی کوچه‌های خلوت
یه نفر میگه بهاره