بُرد
نجنگید
بی زخم و باروت و کبریت
دنیامو به
آتیش کشید
کُشت
غروره
این گلادیاتوره
تن پوش ِسنگ
خسته از جنگ
رفت
مث باد
شاخه ،شاخه
دستای
بیدو شکست
بی داس و دست
رفت
بی صدا
جون پناه ِ عشقو به
گلوله بست
یاغی ِ مست

تو آزاد و من
پای ِبسته به سنگ
تو مهتاب و من
زخم پای ِ پلنگ
تو بُردی
تو این
جَنگ ِ
نابرابر
من و شلیک مرگ
نفس های آخر
تو آزاد و من
پای بسته به سنگ
تو مهتاب و من
ضَجّه های پلنگ
تو بردی تو این
جنگ ِ
نابرابر
من هنوزم همون
گلادیاتوره
عاشق ِ دلتنگ
با تن پوش سنگ...
یه خسته از جنگ

یه عاشق
همیشه دلتنگ...