اگه نمی‌دونی که جون‌سختی چیه
خونه‌ی داغونِ منو نگاه کن
اگه می‌خوای بفهمی مرگ یعنی چی
این زندگی نکردنو نگاه کن

دقیقا از روزی که دنیا اومدم
به جز بلا از آسمون نمی‌باره
روزای هفته‌م همه خاکستریه
تو جمعه‌هام به غیرِ خون نمی‌باره

از خشکسالی جون به در بردم
دنیامو به چند تا دروغ باختم
هربار که دار و ندارم سوخت
فردامو با خاکسترش ساختم

باید توی خلوت بهم گوش داد
مثل یه آهنگِ غم‌انگیزم
هر شب با قرصِ خواب می‌خوابم
هر روز با حسرت گلاویزم

نگاه کن
چه‌جوری توی جاده‌ها
با گریه و بی‌چمدون مسافرم
گذشته و آینده پشتِ سَرمه
نمی‌دونم حالا باید کجا برم
هرجا برم
هر چند سالَم بگذره
صدای آژیرِ خطر تو گوشمه
بوی باروت و خون تا وقتی زنده‌ام
تو تار و پودِ هرچی که می‌پوشمه
تو تار و پودمه