تو گهواره ای واسه بی خوابیام
تو یک سرو با یک جهان سایه ای
مهم نیست هر جای دنیا برم
تو با هر گذرگاهی همسایه ای
تو از قلب شعرای صد ساله ای
رو ابرام وقتی که هم خونتم
یه دنیا با این قصه عاشق شده
تو لیلایی از بس که مجنونتم
تو هر لحظه با بغض بیداریو
همونی که با عمر میسوزه ای
تو اینجا نشستی که خوابم بره
تو لیلای لالایی و بوسه ای
تو سقفی که غمگین ترین حالتت
رگ سرخ این خونرو میبره
نگاهت رو بالا بگیر اسمون
مگه اسمونم زمین میخوره
دلم رو یه جایی کنار غمات
میون سفیدی زلفت ببند
دلم درد میگیره از غربتش
رو دردای من روسریتو ببند